De trossen los

“De trossen los”, was het advies, dat ik vanmorgen kreeg tijdens een gesprek over zichtbaar worden. Hoe exemplarisch voor een vrouw die haar familiewortels op zee heeft liggen en inmiddels al jaren hoog en droog in het Noorden woont. Via mijn opa en oma aan vaderskant ben ik met de zee verbonden. Mijn oma’s familie was een vissersfamilie in Vlaardingen, mijn opa’s familie voer bij de koopvaardij. Beide families al generaties lang.

De zee gaf, maar nam ook veel. Inkomsten, verre reizen, mooie ervaringen en verhalen, maar ook groot verlies. Mijn opa kwam in 1941 om in de Middellandse zee bij Griekenland. Het schip waarop hij voer, vervoerde Britse troepen vanaf het Griekse vaste land naar veiligere plaatsen en werd vlak na de afvaart door de Duitsers gebombardeerd. Velen stierven, waaronder mijn opa. Mijn oma bleef alleen achter met vier jonge kinderen en een groot gemis.

Mijn vader heeft zijn vader nooit gekend. Hij groeide op in een gezin, waarin mijn oma op haar man bleef wachten en ieder alleen zijn eigen weg ging. Over gevoelens werd weinig gesproken. “Doorgaan”, was het devies en dat deden ze dapper.

Het grote gemis en het stille verdriet heb ik als kind vaak bij mijn vader gevoeld. Het leverde onmachtige situaties op, waarin ik hem wilde troosten maar niet wist hoe. Ik deed dapper mijn best en vond uiteindelijk de oplossing door rustig bij mezelf te blijven en mijn gevoelens en stille wensen niet te laten zien.

Toen een goede oplossing voor mij, maar later heeft het mij danig gehinderd. Iedere keer stil blijven en mijn gevoelens en wensen inslikken, maakte dat ik mezelf niet liet zien en onzichtbaar bleef. Steeds was het voor mij een hele klus om hier doorheen te bijten. Iedere keer weer voorbij het gevoel dat ik dan een ander tot last was en dat het de andere persoon zou hinderen. Soms was onzichtbaar blijven dan toch gemakkelijker.

Gelukkig heb ik inmiddels het inzicht gekregen dat het mijn eigen patroon is en dat het mijn eigen gedachten zijn. Ik zie dat de wereld groter en anders is dan toen en dat reacties en ervaringen ook anders kunnen zijn. Natuurlijk is het nog af en toe slikken om mezelf te laten zien, maar het levert ook vele mooie ontmoetingen en vele mooie gesprekken op.

Dus de slotsom is: “de trossen los”

Hoe ken jij je trossen uit het verleden? Welke wil jij graag losgooien en hoe kan ik je hierbij helpen?

Vanuit mijn eigen ervaringen en kennis, vaar ik graag een eindje met je mee om te kijken hoe je vaart en waar jouw koers ligt om je bestemming beter te bereiken.